SENSİZ ÜŞÜYORUM!
Gece olmaya baþlamýþtý Papatyam!
Bir ýþýk gördüm, sonra da bir ses duydum
Evvela ne olduðunu anlamaya çalýþtým
Senden gelen bir ýþýk, ses gibi mutluluktan gülümseyerek
Hiç düþünmeden belki de ölüme yürüdüm
Tam olarak nereye gittiðimi bilmiyorum
Oturduðum bir yerde baþýmý arkaya atarak
Gökyüzüne uzun uzadýya baktým
Berrak bir gökyüzü vardý
Mavi bir çarþaf üzerinde yýldýzlardan deseni olan
Yýldýzlar bana adeta
Gel, der gibi göz kýrpýyor, içine çekiyordu
Gece yarýsýndan sonra çýkan müthiþ bir soðukta ise
Kendimi bayaðý rahatsýz hissettim
Kalktým ve uyurgezer gibi mevziime döndüm
Sabaha kadar mevzi içerisinde dolaþtým
Ve hep seni düþündüm
Bu gece tam manasý ile anladým ki
Sensizlik bana çok zor
Kriz gibi geldi yokluðun
Oturduðum zaman gece ayazý
Yüzümü ve ayaklarýmý donduruyordu
Ama inadýna saatlerce oturdum
Vücudumda garip bir uyuþukluk vardý, uyku getiren
Nöbette olmama raðmen uyumak
Ve sana dair yarým kalan rüyama devam etmek istiyorum
Burada donup kalmak, sessiz sedasýz ölmek
Rüyasýnda bile sana aþkýný itiraf edemeyen
Her þeyi senden bekleyen zavallý ben
Bir gün, o öpülesi narin ve pamuk ellerinden tutarsam
Bil ki, hiç býrakmayacaðým rüyamda da olsa
Evet, rüyamda hava soðuktu
Ama benim içim ellerinin sýcaklýðýyla ýsýnmýþtý
Biliyor musun?
Sensiz her yer bana soðuk ve ayaz oldu, üþüyorum
Evet, sensiz buralarda üþüyorum Papatyam!
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.