Yol ver! Bundan sonra böyle. Üstü kalsýn aðrýlarýmýn, Ve bana dokunmayan yýlan bin yaþasýn! Ekmek parasý kazanmak için, Hileli beyaz kasketler takanlarýn, Ve ruhu kaþarlanmýþ namus bekçilerinin, Yüzlerine karanlýk çökerken, Bir sokak feneri gibi yanar içim. Yorgun adýmlarla giderim.
Yol ver! Yine de gecikirse geciksin trenler. Bir sabah serinliðinde, Kýrk yamalý hýrkalarýyla kimsesizler, Yalnýz kalmak için, Þehirlerin köþelerini ararlar. O köþelerde ben de aðlarýmdým, Yüzümü dönerdim bir sokak lambasýna, Kendi içimde kendimi terk ederim.
Yol ver! Kahpe pusuda bekler, Ayak sesleri yankýlanýr Boþ sokaklarýn beton duvarlarýnda. Bir çocuðun kimsesizliði içime iþler. Hiç tanýmadýðým bir kadýnýn, Yalnýzlýðýna sarýlýrým.
Yol ver! Zamanýn sessiz adýmlarýnda kalýr, Bir günahýn karanlýk yankýsý. Ve gölgelerde bir iz býrakýr. Ýçimde bitmeyen bir hesaplaþma, Bir ihanetin solgun gölgeleri, Her gün bir daha öldürür Kabil ,Habil’i.
Sosyal Medyada Paylaşın:
Yazan Adam Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.