BENİ KÖYÜME GÖTÜRÜN!
Papatyam!
Buralardan her gün gencecik fidanlar
Bayraða sarýlarak, memleketlerine, sevdiklerine
Arkadaþlarýnýn gözyaþlarý eþliðinde
Asker selamý verilerek gönderiliyor
Ya gittikleri yerde yaþanacaklar?
Ýþte bunlar daha da acý
Feryat, figanlar, saçýný baþýný yolan analar, babalar
Kardeþler, niþanlýlar ya da eþler
Olur da bir gün, buradan gidenlere yakýlan aðýtlar gibi
Sen de benim için aðlar mýsýn?
Aðýtlar yakar mýsýn, arkamdan?
Ama bil ki ben istemem
Senin, o kahverengi gözlerinden yaþ gelmesin
O gözlerin, yüzün hep gülsün
Ben sana kýyamam, seni kýrýp üzemem
Çünkü sen papatyasýn
Bilirim ki narinsin, boynunu büker solar gidersin
Sen ne sol, ne de git Papatyam!
Belki bir gün yaralarýn kabuk baðlar ve beni unutursun
Ýþte o zaman bu dünyada ne ismim ne de cismim kalýr
Bir insan nasýl doðduysa, vakti gelince de ölür
Er ya da geç, ecel derler buna
Þu dünya, bir bana zalim oldu
Herkesi içine sýðdýrdý da bir beni sýðdýramadý
Ýstediklerimi, en önemlisi de seni vermedi
Herkes yaptýðý hatalarýn bedelini öder
Ben de yaptýðým hatanýn bedelini ödüyorum, ödetmiyorum
Herkesin içinde bir cehennemi ve bir hapishanesi vardýr
Ýnsan, kendisini oraya hapseder
Ya da cehennem ateþine atar kendini cezalandýrýr
Vicdan muhasebesidir bu
Bana sadece, seni sevdim, de!
De ki ben ömrümün sonuna
Son nefesime kadar seni bekleyeyim
Eðer bir gün sensiz ölürsem
Beni doðduðum topraklarýma götürün, orada yatayým
Bu daðlar soðuk, kan kokuyor burada yatmayayým
Papatyam, sana deðil bana soðuk buralar
Her þey üstüme geliyor, beni boðuyor
Son kez köyümü, doðup yaþadýðým, daðlarýnda koþtuðum
Soðuk sularýndan içtiðim köyüme gideyim
Ve havasýný soluyayým
Ben hiçbir zaman evlenemeyeceðim
Çünkü sen yoksun Papatyam!
Ýnsanýn içinde hiçbir kimseye anlatamadýðý þeyler vardýr
Hatta kendine bile
Bunlar insana yük olur ve bir ömür boyu taþýnýr
Sen bunlarý takma kafana, bir þey olacaksa olur
Çünkü sen ne yaparsan yap gerisi boþtur
Þimdi sen yanýmda olsan, ben daha güçlü olurdum
Her zorluða göðüs gererdim
Hatta dünyaya meydan okurdum
Merhamet;
Bazen insana yapmamasý gereken þeyleri yaptýrýr
Sen de buna, iyilikten maraz doðar, dersin
Bugün, benim gibi gökyüzü de hüzünlenmiþ
Bulutlar kararýp aðlamakta
Akýttýðý gözyaþlarý
Geçit vermeyen bu zalim daðlarý ýslatmakta
Islatýrken özlem, hasret yaðdýrmakta taþýna, topraðýna
Sensizlikten biçare yanan bedenime
Sonra bir güneþ açar gözlerimi kamaþtýran
Iþýklarýnda seni görürüm
Isýtýrsýn içimi bakýþýnla, sýcaklýðýnla
O sýcaklýk hiç bitmesin, ya da köyüme götürün
Köyümün kara topraðý sarsýn beni…
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.