yüzü doðuya dönüktü gömüldüðü yerde
belki binlerce yýl gün ýþýðýndan mahrumdu
küçük bir kavundan halliceydi kafasý
belli ki çocuk yaþtaydý öldüðünde
kýyamadým tabi
çýkarayým da gün doðumunu izlesindi niyetim
kazmayý nasýl vurduysam
kafa bir yana
tasý bir yana
özür dileye dileye topladým tabi
küçük bey
bazen de küçük haným diyordum
hangisi tutarsa artýk
öyle ya cinsini bilmiyordum
bir taþýn üstüne itinayla koyup
gün doðumunu izledik beraberce
ara sýra kafasýnýn tasý atýyordu rüzgarda
ama olsun
þanslýydý yine de kerata
adet yerini bulsun misali yeniden gömdüm
yüzünü doðuya döndürerek
göz yaþý þiþesi gazozdan
kapaðý taç giydirerek...