Papatyam! Þimdi çok uzaklarda, tek baþýmayým ve üþüyorum Soðuk olduðu için deðil Yaban ellerde, evimden, yurdumdan En çokta senden ayrý olduðum için Ýnanmazsýn ama güneþte bile üþüyorum Sanki damarlarýmdan kaným çekiliyor Ve ben sensizlikten ölüyorum Öldüðümde beni daðlarýnda kuþlarýn öttüðü Kýr çiçeklerinin, en çokta papatyalarýn açtýðý Güneþin nazlý nazlý doðduðu Ýsyan eder gibi hoyrat esen rüzgârlarýnda saçlarýmýn uçuþtuðu Köyüme bakan bir tepeye Mezar taþým ve ismim olmadan gömün! Bu da sana vasiyetim olsun…
Sosyal Medyada Paylaşın:
Erkan Atlıhan Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.