BİR AŞK HİKAYESİDİR BENİM HİKAYEM

Papatyam!
Bir aþk hikâyesidir benim hikâyem
Seninle baþlayan ve seninle biten
Baþýnda ben, sonunda ben
Ama biliyor musun?
Hiç bir zaman sen yoktun, olmadýn da
Ýki kiþilik oyun denen aþký
Ben tek kiþilik oynadým ve yaþadým
Evet, benim aþkým ve oyunum
Sen olmayýnca hep tek kiþilik oldu
Karþýlýksýz, tek taraflý bir aþk
Bu yüzden ben, hep eksik, hep yarým kaldým
Ben seni, senin haberin olmadan
Sana dair kurduðum hayallerde
Yazdýðým þiirlerde
Dinlediðim þarkýlarda yaþadým
Ve sana olan aþkýmý, sevgimi içimde büyüttüm
Kendi kendime hasretini çektim, özledim
Kimi zaman kaderime isyan ettim
Bazen de oyuncaðý elinden alýnmýþ
Küçük çocuklar gibi aðladým
Bazen utandým ama yine de aðladým
Bazen aðlamaktan göz pýnarlarým kurudu
Bu sefer de içime aðladým
Ýçime akýttýðým gözyaþlarý
Aþkýnýn ateþini söndürmedi, aksine harladý
Ve aþk yarama kabuk baðlamadý
Seni hep kalbimde sakladým
Senin yerine, en çok sevdiðin papatyalarý koydum
Onlarla konuþtum, sen diye
Seni nasýl, ölümüne sevdiðimi, bir tek onlara anlattým
Papatyanýn ayrýlýk olduðunu bilmedim
Onu bir çiçek, fal açma çiçeði olarak bildim
Ama yanlýþ bilmiþim
Papatya, saf, temiz kalbin ve sevginin ifadesiymiþ
Bunu bir bahçývanýn hikâyesinde okuduðumda anladým
Bu hikâyeden, gerçek sevginin bazen söylemeden
Kavuþmadan da yaþanabileceðini acý da olsa öðrendim
Kendi hikâyemde, aslýnda aþkta da keþke yoktur
Varsa zaten aþk da yoktur, gerçek deðildir
Çünkü keþke, geç kalmaktýr, ayrýlýk demektir
Piþmanlýk demektir, hüzün demektir
Acý, gözyaþý ve bazen de ölüm demektir
Neþet ustanýn dediði gibi
’’Ne güzel yaratmýþ yaradan seni’’
Yaratmýþ da seni görüp sevmiþim
Sevsem de sen uzaksýn, sen hasretsin, sen özlemsin
Sen aþksýn, sen ateþsin, sen yakansýn
Bense, yanacaðýný bile bile ýþýðýna
Ateþine koþan bir kelebek
Bir ihtimal, sonunda sana kavuþmak varsa
Yakan sen olsan da ben yanmaya
Bin kere de olsa, kelebek gibi ateþinle yanmaya razýyým
Ah be Neþet usta!
’’Yalandan yüzüme gülen dünyada’’ diyerek
Ne güzel de dersin türkünde
Sanki beni anlatýrsýn
Bu yalan dünyada ilk ben sevmedim
Ama bu aþkta ilk ben kaybettim, ben yandým
Ne yapayým, kaderim böyleymiþ
Kader yollarýmýzý ayýrsa da
Benim gönlümde hep sen vardýn
Papatyam yalnýz sen vardýn
Türküdeki gibi hep benim olacakmýþsýn sandým
Ama aldanmýþým
Kuþ misali ellerimin arasýndan uçup gittin
Þimdi yalnýzlýðýnda, kendi kendime konuþuyorum
Ellerimde kuruttuðum papatyayý
Defterimin arasýna koyuyorum
Seni anlattým ona
Seninle ilgili kurduðum hayalleri anlattým
Biliyor musun, beni bir o dinledi
Biz gecekondunun çocuklarýydýk
En zor günlerde, aðýr yaþam koþullarý
Ve imkânsýzlýklar içinde olsak da
Boyun eðmek yerine
Eyvallah demesini bilen çocuklar
Benim hayatýmda bir gecekondu mahallesinde baþladý
Kurtuluþ mücadelesinin verildiði yer
Sonrasýnda baþkent olan ’’Bahtý kara’’ dediðimiz Ankara
Aslýnda benim de bahtým kara oldu, memleketim gibi
Sizinkiler baþka yerden gelse de
Memleketler ayrý olsa da
Burada kesiþti yollarýmýz
Burada yazýlan, anlatýlan hikâyelerin çoðu ise aynýydý
Bir de içinde sen ve ben olan, bizim hikâyemiz vardý
Bu bir aþk hikâyesiydi
Baþý ve sonundaki kelimeler ise eksik
Eksikliði, yalnýz, karþýlýksýz, acý, mutlu
Ve birtakým kelimeler olan…


Sosyal Medyada Paylaşın: