ah Ýzmir...
sürç-ü lîsân eylemiþim sana dün...
bir bahar bozgunundan seslenmiþim.
dokunmuþum iþaret parmaðýmla telvelerine
pýnarlarýndan izinsiz beslenmiþim...
nasýl sert eser imbatýn içimde bilsen...
özlemeyeceðim dememiþ miydim öldüðün gün?
dün düþtü!.. þimdi, özlemeye heveslenmiþim...
bir Kordon manzarasýna kilitlendim kaldým...
telâþsýz sevgililere bakýyorum...
ya dudaklarýndan dökülmektedir karanfiller
yahut hep ’gül çehreleri’ vardýr; bunaldým...
alabildiðine sýmsýký kenetlenmiþtir eller.
utanýp, o ellere paha biçilmez özürler býrakýyorum...
biliyorum; barýþ kazýmak gerek kalbime...
tetikte göl yeþili gözlerim.
bir þeyler olmalý, yaratmalý; çýkmalýsýn kabrinden
olur ya! belki bir mucize izlerim...
bir beyit okurum zamanýn kitapsýz bir þairinden
uyanýr, bunlanýrým: ümitlerim lime lime...
heyhat!.. piþman bir gölgedir þimdi ayak izlerim
çaresiz, dönerim sonbahar gençliðime...
ah Ýzmir!.. ah Ýzmir!..
sürç-ü lîsân eylemiþim sana dün.
sonbahar’ a kaldýn, neyleyim?
nasýl masum bir güzelliðe bürünürdün...
döküldün dudaklarýndaki karanfillerle ayak izlerime bir bir
iþte o gün hem öldün hem bir efsaneyi öldürdün...
içim çok acýyor olsa da, demeye varmýyorsa da dilim
elveda Ýzmir... elveda sevgilim!..
__________________(2009)
________________A.Turan Altunsu
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.