Önce umutlar soldu, düþtü yere sessizce, Yetim kalmýþ yürekler,aðlýyorlar gizlice. Yokluk öyle derin ki, kaplar garip düþünce. Can verir ah hüzünle.susar bütün lisanlar. Önce insanlýk öldü,daha sonra insanlar
Savaþlar kapladý da, gökyüzü duman ,gri. Gözyaþlarýnýn seli,silemez bunca kiri. Zalimler bomba atar,yanar kemikle deri. Baharlarýn rengi yok ne Mayýs ne Nisan’lar Önce insanlýk öldü,daha sonra insanlar
Bir zamanlar sevgiyle dolu olan bu toprak. Alý, moru,yeþili,misler kokarken yaprak. Þen þakrak yaþanýrken,saplandý paslý mýzrak. Son bulmuþ hep umutlar kesilmiþ tüm ihsanlar. Önce insanlýk öldü,daha sonra insanlar
Açlýk sardý dört yaný, ekmek yok katýk reva. Nefes alsan alýnmaz kirlendi temiz hava Nerde nasýl görülür ahretlik mi bu dava Çýðlýklar feryat figan avazlarda aksanlar Önce insanlýk öldü,daha sonra insanlar
Her yan kan ve gözyaþý, hüzünlü bir aðýt gibi, Kalpler kýrýk, ruh yorgun,buruþmuþ kaðýt gibi. Ölüm üzerine de imzalanýr baðýtlar. Dört bir yandan kuþatmýþ þeytan tipli korsanlar Önce insanlýk öldü,daha sonra insanlar
Bir zamanlar sevgiyle atan o kalpler durdu, Cennet yerler harabe,bomba füzeler vurdu Talan ettiler baðý,þehirle köyü yurdu. Sözüm size doymayan ey akýldan noksanlar. Önce insanlýk öldü,daha sonra insanlar
Sosyal Medyada Paylaşın:
Kavi66 Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.