Müjgan böyle gidilmez

bazen telaþlanýr ciðerim
bir tütün bir tabaka
oturup göðü sayarým
yakam da iðnelidir gözlerin
saçlarýn uzanýr rüyalarýma
ölü evleri keþfederim

daha yeni kurulmuþ bu meydanlar
seni beni ve atlarý
saydýðým gökyüzüne asmýþlar
müjgan olur mu böyle
saatleri günleri alýp gitmiþsin
asýrlýk acýlarý bileklerime dikmiþsin

saat 3.30 treni
bu sapa yoldan ayrýlalý çok mu oldu bilmem
yahut gözlerim mi alýþtý
yalnýzlýðýn gökyüzüne
bu kederden kararan ellerim
neden hep saçlarýnýn bittiði yerde
müjgan olmaz böyle
böyle sessiz sedasýz
gidilmez
insan ölmeden diri diri
bilmediði topraklara ekilmez.

uyandým içerim ölü evler ormaný
tabakam da tütünüm bitmiþ
seninle beraber gecelerce saydýðým
gökyüzü çekip gitmiþ
o son hüzünlü þarký ellerinle
saçlarýmdan ayak bileklerime kadar beni eritmiþ

meydanlar kurulmuþ müjgan
çocukluðum vurulmuþ
sevgimin suçsuz telaþý
yanmýþ bir salýncak da unutulmuþ

kesilmiþ tohumlar gibi çürüyen
bu bileklerle
atlarý da kurtaramadým müjgan
böyle gidilmez
diri diri gömülen
aðaçtan artýk çiçek beklenmez

bu tren bu sapa yoldan ayrýlýp
kendine bir çöl bulmuþ
gel gör yusuf;u attýklarý kuyu
beni de yutmuþ

bu hüzünlü þarkýnýn son seyridir
kuyudan görünen þu alem
hoþçakal müjgan





.
Sosyal Medyada Paylaşın: