Sabrımla Son Gece

Bakmýyor kimse yüzüme,
Ne bir dost, ne bir insan.
Birbirini severmiþ insanlar beni deðil.

Ufak bir teknem vardý,
Gidecek çok yerim,
Ve geçecek çok denizim...
Þimdi ise,
Çekmecemde yaralý kaðýtlar,
Gözümde yaþlar,
Kalbimde yaralar,
Ve kayýp mutluluðum.

Sabrým henüz bitmedi.
Kalem hâlâ elimdeyken,
Gece henüz bitmedi.
Lâkin ölüm arzusu da tükenmedi.
Parlak bir kurþun,
Her saat baþý sýrýtýr yüzüme,
Sensizlikle.
Bazen öldüresim gelir,
Bazense ölesim.
’’Ama ne çare?’’ derim sonra.

Ne yýllar ne seneler geçmiþ üstünden,
Yüzyýllardýr yaðmaya devam eder.
Sensizlik yaðmuru...
Bir dost yutardý sensizliði,
Onun da çok oldu görmeyeli sessizliðini

Asýrlar oldu yüzümü görmeyeli
Kaç gemi yanaþtý limanýma,
Kaç gemi gitti?
Kaç dostum selam vermeyi unuttu,
Kaçý terk etti?
Kaç insan derdimi dinledi,
Kaçý sevdi?

Durmadan sorarým kendime,
’’Kaç? ’’diye.
Nedendir bilinmez,
Cevap veremem.
Sonra bir kuþ gelir,
Der ki ’’Anlarým derdinden’’,
Lâkin geç kalmýþtýr.

’’Yazýk oldu’’ der kendi kendine,
Kanlý gözyaþlarýmla,
Güneþi selamlayan bedenime,
Sessizce bakarken.
Yiðit Gümüþ





Sosyal Medyada Paylaşın: