(RUH ADAM’a -Aytolu’ya, Güntülü’ye, Nurkan’a-,
evlâtlarým Aykutalp ve Aygüntuð’a, yeðenlerim Ýstemihan, Alper, Ayça, Caner, Furkan ve Türkay Turan’a, "hakgeten" deðil HAKÝKATEN insana ve elbette Adalet Nilgün’e ve sizlere gelsin...)
GÜNAYDIN
güneþli bir ilkbahar sabahý.
aðaçlar rengârenk çiçeklerle bezenmiþ
serçeler cývýl cývýl, daldan dala sekiyor
karþý balkonda Nagehan teyze -yine mütebbessim-
þarkýlarla, saksýlara Hercaî Menekþe dikiyor.
_günaydýn Nizamettin bey!
_günaydýn ablacýðým!
Nizamettin bey balkonuna branda çekiyor.
yaný baþýnda sevgili eþi (yeryüzünün en kendini beðenmiþi)
sanýrým bazlama yapmýþ; savan silk(el)iyor!
oldu mu ya Müzeyyen haným?
bu güzel ilkbahar sabahýna yakýþtý mý yaptýðýnýz?
zemin katta Halime nine merdivenlere oturmuþ
elinde yarým asýrlýk baston
kim bilir ne günler görmüþ
derin derin düþünüyor...
bahçede bir çift güvercin -belli ki alýþkýn-
erguvan aðacýnýn altýnda toprakta eþiniyor!
ve komþu pencereden bir naðme yükseliyor
"Bir ilkbahar sabahý güneþle uyandýn mý hiç?"
kaç zamandýr hasret kaldýðým neþ’eyi hissediyorum.
üç beþ dakikalýk da olsa ara veriyorum sevdalarýma
unutuyorum demiyorum; fark ettin mi?
çünkü "ben seni unutmak için sevmedim..."
seni, kalbimin derinliklerine hapsediyorum...
derin derin koklayýp bu temiz havayý
Tanrý’ya bir kez daha þükrediyor, yaþamý fark ediyorum.
günaydýn insanlar
günaydýn kuþlar, nebatlar, böcekler
günaydýn canlar...
sizi çok seviyorum...
sizi çok seviyorum!..
___________Ahmet Turan Altunsu
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.