Þu deli gönlüme uydum, bir zalime oldum aþýk.
Ne haddime aþýk olmak, kafesimden çýkmam yasak.
Hep peþinde geziyorum, göremem ufukta ýþýk,
Oldum iþte bir ahunun sevdasýna boþa tutsak.
Seni senden öte sevdim þu bendeki bana inat,
Sevgi ile dönmüyor mu yaþadýðýmýz kainat?
Deðilmidir ki zulümden bunca kopan figan feryat?
Ben ah edip aðlýyorken, sendeki saltanata bak.
Deðil ki saray sultaný, kýskandýrýr cümle caný,
Sen ki gönlümün sultaný, kalbim kalbinin mekaný,
Kül ediyor yakýyorsun; yakar mý insan insaný?
Dinlemeyeceksen beni, cehennemin odunda yak.
Kuþlar gibi þu yüreðim çýrpýnýrken vuslatýna,
Almaz mýsýn ey vicdansýz þu garip kuþu katýna,
Hangi sevdalý dayanýr sevgilinin firkatýna,
Beni böyle býrakarak yakýþýr mý sana firak?
Gönlünün bahçesindedir emellerim hayallerim,
Sensiz açmýyorlar artýk menekþelerim güllerim,
Çeþm-i giryâným kurudu hep duadadýr ellerim,
Ayrýlýðýn hüznü beter, oldu tüm saçlarým apak.
Ümit Zeki boþa umma vefasýzlardan bir vefa,
Etmez ki seni þadüman, olsa olsa verir cefa,
Yeter artýk! eziyetten kim hayýr görmüþ kim sefa?
Vuslatýn hayalse eðer, oyalama beni býrak.
Ankara-06.10.2008
Ümit Zeki SOYUDURU