CAMDAKİ KELEBEK

Bir cama tutunmuþtu zavallý bir kelebek.
Aniden yaðmur yaðdý, garibim uçamadý.
Yardýma koþan yoktu, ýslandýkça ýslandý.
Ne olurdu, ey insan küçük bir yuva yapsan.
Bu küçücük ömrüme bir hayat bahþederdin.
Aklýndan geçen buydu, ama bu insanoðlu.
Varsa yoksa kendisi, bitmeyen bir ihtiras.
Kendinden baþkasýný düþünmeyen bencildi.
Rabbe karþý duasý, çünkü rahmet ondandý.
Yaðmuru durduracak baþka kimse olmazdý.
Tiril tirill titrerken, kanatlar çöküyordu.
Çökerken, daha güçlü Allah’ýna yalvardý.
Derken ufak bir rüzgar güneþten ince ýþýk.
Bulut gökte daðýldý, etrafta bir muamma.
Güneþ sonra gül açtý, uyandý börtü böcek.
Çýrpýndý küçük beden çýrpýndý ve canlandý.
Küçük beden sonra da göklere kanatlandý.
Çýkýp gitmeden önce rabbine þükür kýldý.
Sonra da yuvasýna ufak ufak yollandý.
Ama bir de ne görsün insanoðlu doðada.
Ne kadar çiçek varsa koparýp atmýþlardý.
Yavaþ yavaþ acýktý zavallým güçten düþtü.
Onu bir seven buldu ne yazýk ki ölmüþtü.
Muammer KARS 20.07.2024

Sosyal Medyada Paylaşın: