Racon
Sen bakma benim modasý geçmiþ ceketim
Markasýz gömleðime
Bakma kýrk yerinden yamalý pejmürde kalbime
Aþký bilmeyecek kadar yoksul deðilim
Hatta ve hatta…
Fiyakalý sevdalarýmý çarçur edip
Hiç aþklarýmý harcamaktan yana
Kalburüstü zengin bile sayýlýrým
Sen bakma benim aþkýn adýný duyduðumda
Zemheri gibi kaþlarýmý çattýðýma
O netameli mevsimde
Bir zaman benim de güneþ damladý içime
Iþýða koþan trenler gibi
Bende aþka koþtum soluk soluða
Aynalarýn sýrrýna sýzýp
Bende uyandýrdým aþký bin yýllýk uykusundan
Hýrsýzlama girip o yasak bahçeye
Týka basa, bende aþkla doldurdum
Kalbimin ceplerini…
-S e v d i n m i Tabi sevdim lan…
Sevmeseydim, onu bir yüz görümlüðü görebilmek için
Kamikaze pervaneler gibi
Böyle ateþlere yürüyüp
Doðduðu nehre ölmeye gelen kýzýl somonlar gibi
Böyle onun sularýnda yüzer miydim
O geçince aklýmýn kýlcallarýndan
Ateþ çemberinde bir akrep gibi
Zehirleyip kendimi
Kum fýrtýnalarýna kafa tutar gibi
Böyle eser miydim deli deli…
Sevmeseydim…
O, kimsesiz odalarda küçük ölümler tadýp
Döke saça içerken aþký
Ben, týrnaðýmla avuçlarýma kan vadileri açýp
“Hadi bitir iþimi yoksa ben bitireceðim” diye
Racon keser miydim Azrail’e…
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.