kendimleydim bir zaman
ama yalnýz deðildim en azýndan
ne kimsenin eksikliði vardý yokluðumda
ne fazlalýðý
varlýðýmda
yürüdüm yol boyu
yollar dikensiz
çukursuz
t’uzaksýzdý s’ona dek
koþmaya baþladým sonra
kendimi yarý yolda býrakýp ardýma bile bakmadan
yaklaþtýkça uzaklaþýyordu ufuk çizgisi
ama yoktu o zamanlar vaat edilen dünyanýn
yuvarlak olduðu bilgisi
nihayet kavuþtuk dünya durduðunda
meðer zaman da duruyormuþ mekana uyup
aþk imkansýzýn peþinde koþarken aþkmýþ
kavuþunca bitiyormuþ masal misali
n nihayetinde hüzzama dönüyor nihaventten o makam
kendine koþuyorsun bu defa
gözlerindeki film, þerit ihlali yapmadan
artýk býrak koþmayý
yürüyecek hal bile kalmýyor kendine geldiðinde
yalnýz son durakta
bir yalnýz beklemekte