beklediðim
içim toz duman, surlarým yýkýk
ve gelinen günde tam da son bir umut düþlerken
bu fýrtýnanýn giderken acýlarýný da yanýnda götürüp götürmeyeceði
ve derken üstünden onca yýl geçmiþ fark ettim de
ben bu dizeleri yazarken...
korku düþmüþ bir kez içime ne yazýk
ki aþk hüzün ve yalnýzlýkla baþlayan her þiirde son satýr.
oysa güneþ aydýnlatsýn, yeþereyim derken
ve ateþ ve külü hiç de böyle düþünmemiþtim bir zamanlar ben.
þimdi kirli ve o küçük bulut ara ara vurup pencerelerime
kendini hatýrlatýrken düþünüyorum
anýlar ve acýlarda olmasa donar sanýrým her þairde bir yürek,
biliyorum.
ve þiirler kalanýmýzdan elbet...
o gemiler o iskelelere yine yanaþýyor
biliyorum güvertede yine karanlýk iki silüet.
ne simit ne martý sonuçta ve nede türkü
uygarlýklar kayýp ve kendi sürgününde dününe hasret.
daha yaþýyorum
bakmayýn o müzik týnýsýndaki gözlerin hapisliðine.
hüznüm
çabuk solan lalelerin böyle kendinden geçmiþliðine...
16/7/24
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.