I. Geceleyin bir ses böler uykunu. Güller içerisinde, gürbüz bir çocuðun aðlamasýdýr bu. Sen uzak kentlerde uyursun. Geniþ ve rutubetli yüreklerin, alkolü, paslý düþlerinde kendini bulursun.
Kilitsiz bir kapý gibidir yüreðin; Kendiliðinden açýlan kapanan. Bakar bakmaz görürsün, Göremezsen körsün. Aklýn gözündedir çünkü, Görürsün ,aklýn sana aitse.
II.
Gece sessizliði içinde düþlerimizin izi, Gökyüzüne sýzan bir umut ýþýðý.
Baðýrdýðýn kadar derindir özgürlük, Bu yüzden çýðlýk çýðlýða haykýrmalýsýn.
Güneþ göðü kýzartmýþ, deniz alev almýþ. Ellimizde , karanfil ve þarap, Geçeriz mis kokulu akasyalarýn altýndan. Çarparken kapýlar kendi kendine, Zarif bir rüzgar süzülür pencereden içeriye. Seslenir uykusuzlar birbirine.
Gözlerindeki keder bile, Hangi suya dokunursa, Islanýr ve sevdalar susar. Seversin sende, o kalp seninse.
IV.
Gözlerim kapalýdýr, göremez kimse beni. Asýl ýþýk, bu körlüðün içindedir. Geceyi delip geçer düþlerini. Arar durur kaybettiðini, Gölgelerde ve duvar diplerinde.
Ellerimle dokunurum Sonsuzluðun soðuk taþlarýna. Bir nehir akar Karanlýðýn ötesine. Sessizce, usulca, görünmezcesine. Bakarsan görürsün (belki), O gözler seninse.
V.
Bu kent ve bu yorgun sokaklar, Birbirine karýþmýþ kökler gibi. Körelmiþ bir býçakla oyulmuþ, Haritalar, harfler, bilinmez yazýlar.
Gizli bahçelerden geçer Sürekli akar , hayat denilen su. Gizli bahçelerden geçer, Uyandýrýr seni, rüyaný böler.
Biliriz ki karanfil ellerimizde açar. Ve buharlaþýr düþüncemiz. Bir þiirin ortasýnda kalýrýz ansýzýn. Okursan anlarsýn , algýn seninse.
VI.
Geceyi bilmek, bir harf eksiltmektir. Gözlerden akan yalnýzlýðý, Yýldýzlarýn sessizliði doldurur. Týrmanýr merdivenlerden , Karanlýðý taþýr sýrtýnda, Gölgelerin yolcusu.
Sokak lambalarý sönük Kapýlar kapalý, pencereler kör. Bu körlüðün içinde büyür , Sevdalarýn en büyüðü. Sonsuzluða yürürken bir gün kaybolur. Sende yürürsün , cesaret içindeyse.
VII.
Çünkü bilirim ki gecenin içinde; Bir yüz kaybolur, bir isim silinir, Bir ev çöker, bir sokak uyanýr, Bir adam susar, bir kadýn aðlar. Bir sokaðýn adý silinir, Sonra koskoca bir þehir.
Çünkü bilirim ki ; Terk ettiðin yerlerde açar Bir zamanlar unuttuðumuz çiçekler. Karanlýk bahçelere de bir gün Güneþ doðar.
Ve bir nehir ki akar Durmaz, dinlenmez, durulmaz. Ve kalbin büyür içinde, Her þey sýðar da , Bir sen sýðamasýn içine.
VIII.
Çünkü bilirim ki her köþe baþýnda, Bir bekleyiþ vardýr, Gözlerimizde saklýdýr, sonsuz. Sokaklar anlatýr, duvarlar dinler, Bir hikaye saklar hepsi ardýnda.
Çünkü bilirim ki her kapý Bir hikaye saklar ardýnda. Bir þiir baþlar ,bir þiir bittiði yerde. Ve kaybolur gece, gündüzün baþladýðý yerde.
Ve ellerin ki dokunduðu yerde Bir iz býrakýr, silinmez. Ve gözlerin ki aradýðý yerde, Bir ýþýk yakalar da söndürülmez.
Sosyal Medyada Paylaşın:
Yazan Adam Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.