İnsan Böyledir

Bir gün bir rüzgar esti uzaklardan,
Gereklidir dediðimizi kovduk bir anda.
Unuttuk deðerini uzaklaþtýrdýk yanýmýzdan,
Sonra bekledik sabaha kadar, geri dönsün diye.

Ýnsan böyledir, her zaman yapar hata,
Önce kaybeder elindekini, sonra peþine düþer.
Deðerini varken fark etmez, yokluðunda anlar,
Geçmiþin izinde yürür, piþmanlýkla örseler.

Bir dost gider uzaklara, çaðýrmadan geri gelmez,
Kýrýlýr gönüller, kapanmaz derin yara.
Oysa ki dostluk bir hazine, çokça deðerli,
Yanýmýzda olmadýðýnda anlarýz deðerini.

Bir ekmek parçasý, küçücük bir hediye,
Gün gelir aç kalýrýz, bakarýz geriye.
O anda fark ederiz, kaybettiklerimizi,
Ýnsan böyledir, anlamaz bile deðerini.

Bir gün güneþ doðar, aydýnlatýr karanlýðý,
Umutlar filizlenir, yeniden baþlar hayat.
Ama giden geri gelmez, kaybedilen zamanda,
Ýnsan böyledir, anlar ama çok geç anlar.

Önce gerekli olaný kovar, sonra onu arar,
Ýnsan böyledir, hep ayný hatayý yapar.
Deðeri zamanýnda bilmek, en büyük erdemdir,
Unutma bu sözü, yüreðinde sakla.
Sosyal Medyada Paylaşın: