Kahrol Alighieri

Aydýnlýk bir odaya karanlýðý çaðýran mumlar gibi hatýran.
Alaz alaz yanýyor...
Sahte anlamlar yüklü kelimelerle dolu kitaplar içinde.
Bakýþlarýn efsunger bir gardiyan.
Gecenin kurþuni parmaklýklarý ardýnda,
Geceyi yeniden çizen...
Yokluðunla ben...
Kendimle, kulaktan kulaða oynuyorum.

Ey Apotyanus Cappadocian!
Ey Týlsýmlý Göðe üfleyen bilge...
Ey Tyana’nýn kapýlarýný mühürlemiþ Albus...
Bari sen söyle...
Kimiz biz?
Ýkimiz arasýnda birliðe ulaþmayan bu tesniye de neden?
Hani nerede o tasavvur ki anlayalým niçin!
Ne kendimizden ötesi, ne de tam kendimiziz.

Kapý kollarý kapýlarý açmak için var sanýrdým eskiden
Tüm kapýlar kendi ardýna kapandýðýnda gördüm gerçeði.
Ufuklardan çok daha uzakta,
Ufuklardan çok daha güneþli düþler gördüm.
Bir kapýyý kilitleyen anahtar
Asla bir baþkasýný açmadýðýnda...
Sahi matrixdeki anahtarcý da ölmüþtü.
Kahrol, Alighieri! Hoþuma gider kahrol!.
Yeter ki yalnýz kahrolmayayým!
Sosyal Medyada Paylaşın: