Kimsesizliğe Uyanış
Bazen hayat öyle boyar ki insanýn gözlerini
Öyle kör eder ki sahte mutluluklarý
Aslýnda kimsesiz olduðunu göremez …
Göremez son nefesini en sevdiklerinin kesebileceðini…
Önce yavaþ yavaþ kesilir arayýp sormalar
Nasýlsýnlar yerini hakaretlere býrakýr zamanla
Ardýndan sitemler baþlar hafiften ,sensindir sebep olanlara
Biranda unutulur onca zaman yaptýðýn onca güzel þey
Kötü adam olursun biranda ve reklamýný en sevdiklerin yapar hep
Sen öyle çaresizlik içinde beklerken en sevdiklerin vurur hep sýrtýndan
Hayat buya bazen tek avuntun ben zaten kimsesizmiþim demek oluyor
Hayat buya bazen insan en büyük kötülüðü en sevdiðinden buluyor …
O aðlamasýna bile kýyamadýðýn ,
O yere göðe sýðdýramadýðýn …
O gülsün diye kendi kendini yýllarca paraladýðýn
Biranda düþmanýndan dahada zalim oluyor sana
O zaman anlýyorsun zaten kimsesiz olduðunu
O zaman görüyorsun yüzlerde ki sahte gülümseyiþleri
O zaman biliyorsun yalan olduðunu tatlý sözlerinin
Velhasýlý kelam düþünce görüyorsun insanlarýn geçek yüzlerini…
Bazen kimsesiz olmak daha iyi dedirtiyor hayat…
Ve þükrediyorsun kimsesizliðine ne kadar acýlýda olsa…
Ve uyanmýþ oluyorsun bu acý gerçeklerle…
Acýný , çaresizliðini, kimsesizliðini hafifletiyor tek bir cümle …
La Tahzen Ýnnallahe Meana … Üzülme… Allah bizimledir…
11.06.2023 BaRuT
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.