......artýk hiçbir sen dolduramaz sensizliðin boþluðunu nasýl bulacaksýn ki beni býraktýðýn yerde deðilim düþtüm, kayboldum karanlýðýnda savrulmalarým bilinçsizken ben yine sana aktým bilebile çarptým ördüðün duvarlara nice acýdým da vazgeçmedim senin nefesindeki þehirden ama ne ben duvarlarý yýkabildim ne sen bir kapý açabildin bu son çöküþüm, son sarsýlýþým damarlarýmdaki son çatlaklar bunlar .../þimdi kaným yüzümde gidiþini çizerken yetecek mi gözyaþýn yýkanmama... anlayacaksýn, çaresizliðinde bir ayrýlýk eþittir bir unutuluþa denkleminin benim koþullarýmda geçerli olmadýðýný bedendeki ruha da ölüm olunduðunu bir ayrýlýðýnýn bin ölüm doðurduðunu ve artýk çok geç olduðunu... söyle sevgilim beni saracak kadar beyazýn var mý?
Sosyal Medyada Paylaşın:
mehtapkaraman Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.