Ölüm ve ben! Aklımda sen!

Ölüm döþeðinde, Azrail ile nefes nefese can çekiþirken...
Nereye baksam, hep karþýmda senin hayalin beliriyor...
Gözümün önünde ise, yaþadýðýmýz o güzel günler geliyor...
Ve bir bir anýlar canlanýyor...
Ýçimdeki sana olan hasretim bana acý
veriyor...
Sana olan aþkýmla düþtüm, bu derde...
Gözümün önünde önce hayalin....
Sonra aklýma ismin geliyor...
Üç günlük þu ömrümün süresi, bitmeden...
Beni götürecek þu gönül yarasý...
Lokman Hekim sordu...
Senin aðrýyan yerin neresi?
Kalbimi tuttum!
"Ýþte burasý." Dedim!
Lokman Hekim: Durum kötü diye mýrýldandý...
Gözümün içine baktý...
Boynunu büktü...
Elinden gelecek hiç bir þey yok, dercesine ima etti...
Sonra kulaðýma eðildi:
’Kimi seviyorsun,’ diye fýsýldadý...
Aklýma ilk önce, gülen yüzün geldi...
Arkasýndan ismin geldi...
Lokman Hekim: "Tamam bu kara sevda" dedi....
"Bunun sonu kabir,."dedi...
Azrail
’Söyle en son arzun, nedir? ’ Dedi...
Aklýma ilk önce, ismin geldi...
Herkes ölümümden emin, beklerken!...
Ýmam tövbe için, kelime ý þadet beklerken!
Hoca, duasýnýn sonun da, "amin!" beklerken...
Aklýma ilk önce, ismin geldi...
Azrail ruhumu titretti...
Bu beden de, bu canda...
Son nefesi veriyorum...
Evet, þu anda...
Kelime-i Þehadet dilin ucunda...
Gözümün önüne, görüntün...
Sonra aklýma ismin geldi...
Dinçer Dayý
Sosyal Medyada Paylaşın: