BAŞIMA KALKTIN NEFES ALMAYI

"Kýyamet savaþlarý ,son nefesini vermeden önce
belki de daha fazla
çaðrýya ihtiyacý vardýr
Hayatýn"


yaþamak neydi biliyor musun ?
sisli bir sabaha uyanýp, ilk bakýþta görememek hayatý
kederli ruhunu avutmak, çaresizce
kimsesizlik kimliðini, yataðýnda unutup
düþe kalka inmek merdivenleri
tutunmak demir korkuluklara

yaþamak!
Güneþte kavrulmuþ buðday tanesi gibi
yanmak , yavaþ ,yavaþ
ölmek için can atarken, her gün yeniden doðmak
gölgeler arasýnda sýkýþýp kalýnca
nefes almayý baþarmak demek

benim hayallerime rüzgar son kez esiyor ,
bir daha karanlýk olmayacak gecem
ve gündüzüm hiç korkmayacak
son kez kavga ediyoruz seninle
ey hayat!

baþtan aþaðý maviye dönen sen,
yeþil abiyeler , giyerek kandýrdýn beni
Nuh’un gemisinde takýldýk eteklerine
birer birer düþtük kayalardan
korkular ördük üzerimize
sevgiler yitirdik , yangýnlar söndürerek
en kaz altýndan çýkýp ,sardýk ruhumuzu bir boþluða
ve sen !
baþýma kalktýn nefes alýp vermeyi
boðuluyorum!

Gözleri maviydi gökyüzünün ,
beyazdý hayalleri yýldýzlarýn
Gülerdi , þafak Güneþe
Güneþ, bütün dünyaya

son kez , kavga ediyoruz seninle
ilk gençlik suyunu , içtiðim Topraklar
kapanmýþ devrimin, þakaðýn da bir yara
artýk aðlamýyor, kentin gürültüsü
alýþtý meydan okumaya hayata

her gün babamýn sözleri dikiþ atar yaralarýma
annem öpünce nedense çok kanýyor
hayat kan davasý güdüyor sanki
nefret ekip ölüm biçiyor .




Ayþe Caniberk
gümüþ kalpler










Sosyal Medyada Paylaşın: