KETUM BİR YALNIZLIK

Bir derdim var içi ferman dolu
aþkýn katline þahit ararým
derdimi açýp içini döksem
daðýnýk hayatýmý nasýl toplarým



Bu gece ömrümün son demi olsun
Susmak istiyorum
hiç savaþmadan, kendimden kayýp vermeden


Yuvaydým
kapýlarý cilalý ,
penceresi soðuk almayan
dallarý , göðe uzanan
yüreðinde her gün çiçekler açan


kimsesizler kampýn da
telvesi olmayan kahveye döndüm
kokusuz , tatsýz, tuzsuz, þekersiz
kaþýk kaþýk döküldüm içimden
içirdim içimdeki saf duygularý
þimdi saflýk bedenden uzak sanki




ketum bir yalnýzlýða göç ettim bugün
kalabalýk bir þehirdi, sevdiklerim
kendimi bulacak yol bulamýyordum
mevsimler deðiþtirdim hayatýmdan
Haziran gibi yakýp kavurdum kendimi
günlerim heybeme sýðmýyor artýk
nefesim yetmiyor, umutlarýma can vermeye
tükendim!


bir zamanlar bir hevestim
bir hücrenin içinde yaþayan
yüzümde , acýlar yama gibi duran
hiç geçmeyecek , izler býraktým ömrüme
Tarih sayfalarýný benim için çevirdiðin de
bulutlara sitem etmesin kimse


yaðmur vaktini benim için bekleyin
bir aþkýn kucaðýnda
sessiz bir ölüm düþlüyorum

ben her gün þiirin tokadýný yiyerek uyurum
parmaklarýmýn sütünü emerek büyürüm
açýn sayfalardan bir mezar
ismimin hayatýný gömün içine
genç yaþta öldü desinler

ketum bir yalnýzlýk senfonisi dinliyorum
Ruhumu rahatsýz etmeyin



Ayþe Caniberk
Gümüþ kalpler













Sosyal Medyada Paylaşın: