Karanfil þehirleri , nasýl yýktý gece? Ölüler omuz omuza yattýlar düþümde. Kanlý çarþaflarý düþürmüþ de, Aynalarda bir daha göremem diye.
Yok olmuþ bir sessizliðin ninnisiyle, Annem, düþlerimde ellerimi yýkýyor. Ve tüm günahlarým akýp gidiyor. Arýnýyorum, O ninnide uyuyan bebek oluyorum.
Çocukluðumda, gece yýkýlan þehirler vardý. Neydi ki sebebi? Neden gömülüp gitti, Denizlerim, sokaklarým, insanlarým neredeydi?
Sen bile bir daha göremem diye, Kaybolmuþ bir yalnýzlýðýn gölgesinde, Ellerinle yüzümü yýkýyordun. Ve tüm özlemlerim akýp gitsin diye.
Düþlerimde; Simsiyah yelkenlerle göðe açýlan martýlar vardý, Kayýp gitmiþ kimsesizliðin eþiðinde. Gidenler kadar dönenlerde vardý. Senin gibi mesela; O çocukluk, o ilk gençlik aþkýyla, Damla damla düþerdin yaðmurlarla dudaklarýma.
Annem, her gün düþlerimde ellerimi yýkýyor, Þimþekler çakýyor, sanki uyanayým diye. Bilir misin ne zordur, Her gün ama her gün, Tekrar veda etmek birisine. Uyanýyorum ve veda ediyorum anneme. Ama tertemiz, hatalarýmdan arýnmýþ uyanýyorum.
Þimdi, Elimde bembeyaz bir yalnýzlýðýn parçasýyla, Sen de dudaklarýmdan dökülüyorsun bir ýslýkla. Yüzümü yýkýyor ellerin, Akýp gidiyor göz yaþlarým. Ellerine bulaþýyorum.
Peki ama, Ne oldu gece yýkýlan karanfil þehirlere? O çocukluk, ilk gençlik aþkýyla, Kaybolmuþtum bir eylül sabahý, Yok olmuþ bir sessizliðin ninnisiyle.
Þimdi sen yaðmurlarda üþüyen sokaklarda, Düþürürken bir parça bulutu kaldýrýmlara, Elimden tutuver ki, bir daha görebileyim diye.
Ve sen sokaklarýmda üþüyen çocuklardan, Bir parça aný býrakýrken geçmiþe, Elimden tutuver ki; Denizlerim, sokaklarým, insanlarým, Hatta sen bile, Yok olmuþ bir yalnýzlýðýn eþiðinde, Yine kaybolacaksanýz eðer, Tut ki ellerimden, bende geleyim sizinle.
Sosyal Medyada Paylaşın:
Yazan Adam Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.