Omuzunun üstünden bakýp dudaðýnýn ucuna kýstýrdýðýn sigaradan cektigin derin nefesi verirken sen Ben evdeyim... Saçlarýný kalemle çizilmiþ gibi jöleyle düzeltmiþ gibi emre amade bir tabur asker gibi gözlerime dizerken beriki Evdeyim ben...
Giriste koyu yeþil bir halý hevesle arzý endam ediyor Kim ne derse desin bu yeþil Kimsesiz bir tabut ve koca delimse bir çýnar gibi biraz ölü kokuyor Son sözlerini dip odadaki sandiga kaldirirsan bir daha ölü bahsine girmeyecegiz söz son
Sola dogru Saat tabi ki tik tak öðleden sonra dört yaz vakti henuz ikindi uzak Tere batmýþ dudak ustunu hirsla silip Yalinayak Halýdayým
Saða dogru Bir sehrin ya da hayir sanirim bir kac sehrin spesifik ve de oldukça turistik yapbozlari serilmis duvar Fýsýldadý yalnýzlýðýndan bunalmýþ bir kac yýlýn verimsizligiyle
Kapida bekleyen bir avuc merakla zili kapi tokmagini sonra tekrar zili en son kapi dürbününden kolacan ederek sakince ayaðýmý çekmeden yaz akþamý esintisinden çýnarýn altinda tahta masalar ve sandalyeler tek kollari arkada dedeler Ayaðý auak üstünde iklimzedeler Kim o Evdeyim ben dürbünden hikâyeler Ýlk yaz Son söz Herkes biliyor kapinin girisindeyim sagim solum ebe Dönsene ...
Sosyal Medyada Paylaşın:
amelie poulain Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.