Yaşamak değilmiş bizimkisi

Yaþamak deðilmiþ bizimkisi, hep savaþanlarmýþýz.
Gözlerimizdeki kýr çiçekleri solmuþ, yüreklerimizde yangýnlar yanmýþ.
Savaþ meydanlarýnda deðil belki, ama içimizdeki fýrtýnalarla boðuþmuþuz.
Sevgiye aç olan kalplerimizi, kavgalarla doldurmuþuz.
Güneþ doðar, umut yeniden yeþerir diye bekledik,
Ama her gün batýþýnda yaralarýmýzý sardýk.
Gözlerimizdeki parýltý kayboldu, güvenimiz sarsýldý,
Savaþanlar olduk, kendi içimizde, görünmeyen düþmanlarla.
Sevdiklerimize uzandýk,
Birlikte yaþamak için savaþmaya devam ettik,
Ama belki de gerçek düþman içimizdeydi,
Ve biz hep savaþanlarmýþýz, yaþamak için deðil, ama hayatta kalmak için.
Þimdi durup bir bakýyoruz, yorgun ve yaralý,
Kavgalarýmýzý bitirmek ve barýþý bulmak için.
Gözyaþlarýmýzý silmek ve umutla doldurmak için,
Çünkü belki de yaþamak deðilmiþ bizimkisi, sadece savaþanlarmýþýz.
Sosyal Medyada Paylaşın: