İKİMİZ

Koskocaman bir evrende baþladý
Seninle hikayemiz,
Sen bazen,
Serin bir rüzgar oluyordun,
Bazen bir fýrtýna, bazende
Bir meltemdin, püfür püsür esen,
Ve hep, esip geçiyordun da zaten,
Gözün hiçbirþeyi görmüyordu,
Yada görmezden geliyordun,
En çok’ta bu idi bana elem veren.

Ben ise, rüzgar gülü gibi,
Sen ne yandan esersen
Ben hep o yana dönerdim,
Tek baþýna hükmediyordun hayata tüm gücünle, ve cesurca,
Bu yüzden ben, ben hiçbirzaman biz diyemedim, ikimiz diyemedim,
Sen gelirkende yalnýzdým,
Sen giderken de yalnýzdým çünkü.

Bekledim,
sadece sessizce bekledim,
Gecenin sabahý,
Karanlýðýn þafaðý
Beklediði gibi bekledim,
Þikayet etmeden, vazgeçmeden
Ýçimi açmadan, içine düþmeden bekledim,
Okadar da muhtaçken sana susmak,
Ölüm gibiydi bana.

Uzun süre, hep kendi acýmý gördüm,
Hep, kendi yalnýzlýðýmla buz tuttu
Zavallý yüreðim, oysa sen,
Sen benden daha’da yalnýzdýn,
Esip geçiyor, uçup gidiyordun sadece,
Ne konacaðýn bir dal,
Nede sýðýnacaðýn bir liman vardý,
Gözlerinden, yarým kalan
Birþeylerin hüznü damlýyordu.

Kendi acýmdan sonra, birde
Senin yalnýzlýðýn dert oluyordu, Bana
Ve artýk iki kere üzülüyor,
iki kere acý çkiyordum,
Ve yine ikimiz diyemiyordum,
Çünkü, yan yana bir halimiz yoktu, Yana yana bir halimiz vardý senle,
Yaþamak isteyipte yaþayamadýðýmýz yýllar gibi,
Yalnýzlýðýmla kalýyordum ben,
gün batarken daðlara düþen gölge gibi çekilirken sen.

Ýkimiz kelimesi, sadece acýlarýmýz
Ve yalnýzlýðýmýzýn buluþmasýydý,
Bazen, buda güzel geliyordu bana
Biliyormusun,
Hani Yelkovanýn, akrebin üzerinden
Defalarca geçip gitmesi gibi,
Doðup batmasý gibi güneþin,
Bir nehrin kenarýnda suyun
Akýþýný izlemek gibi ,
Yýldýz kaymasý gibi
Gecenin ta orta yerinde,
Yada, bulutlara bakmak gibi gökyüzünde.

Öyle ya, öyle ya sen rüzgardýn
Ben ise kupkuru bir dal,
Ne yeþertebilirdin beni,
Nede yapraðýmý dökebilirdin,
Biz olamýyorduk seninle,
Ýkimiz diye birþey yoktu yani,
Peki ya bu yaþlar neden
Dökülüyor gözlerimden,
Onuda sonradan öðrendim,
Rüzgar sert esince,
Göz yaþartýrmýþ ...

FEVZÝ EMÝR YILMAZ

Sosyal Medyada Paylaşın: