DARGIN AYNALAR...

Hayaller göçtüler, sezgiler meçhul,
Elimizde kalan; bir hýrka, bir çul.
Biz mi çabuk koþtuk, zaman mý acul;
Ara da geçmiþi, haydi ara, bul.

Aðaran saçlarým kýþ mevsimim mi?
Yüzümdeki hatlar, yoksa benim mi?
Bin dertle inleyen þu bedenim mi?
Ne gelirse baþa, katlanýyor kul.

Aynalar yüzüme dargýn bakýyor,
Fersiz gözlerimden yaþlar akýyor.
Gönlümü hasretin nârý yakýyor,
Bazen olanlara ermiyor akýl.

Aðrýyan dizlerimde cam kýrýklarý,
Zor gelir gurbetin ayrýlýklarý,
Tükenmez bu yaþýn sayrýlýklarý,
Ayrýlýk gönlüme zul geliyor zul.

Her sokak sonunda duvarlar donuk,
Kapýlar kapalý, ýþýklar sönük.
Sanki tabiatýn arkasý dönük,
Gün yakýn, zaman dar; Rab’bine sokul.

Demek böyle; sonun baþlangýçlarý,
Her gülün olsa da sapýnda hârý;
Býrakmak zor gelir sonunda yâri,
Dünya okuyana okuldur, okul...

14.06.2018 (Arþiv)
Fatih-ÝST.

Enver Özçaðlayan
Sosyal Medyada Paylaşın: