yalnızlık gebe...
Sensizlik yalnýzlýðý, çaya davet etmiþ bu akþam...
Çayýn yanýna kendi elleriyle mis gibi "geçmiþ" hazýrlamýþ;
buram buram geçmiþ kokuyor bu akþam...
bende tadýyorum... en sevdiðim geçmiþim bu!
çayýn yanýna da iyi gidiyor...
Çaylarýný yudumlarken, sohbet ediyorlar,
duyuyorum...
Bu yalnýzlýk bir baþka..
bende seviyorum onu;
insanlarýn içinde yetiþmiþ, gün görmüþ...
Konusu açýlýyor sonra,
yalnýzlýk "gebe" olduðunu söylüyor.
Þaþýrýyor sensizlik...
bende þaþýrýyorum...
Çocuklarý seven sensizlik "ismi ne olacak?" diyor sonra.
Cevap veriyor yalnýzlýk;
"Vuslat!
herkesin inandýðý saçmalýða ben inanmýyorum,
yaþayacak bu þehirde, vuslat adýnda bir çocuk yaþayacak!"
Üzülüyor sensizlik... "ya buda hepsi gibi..?"
hayýr gerisi kötü, atýyor aklýndan bu fikri...
bende atmak istiyorum...
Aniden bir sancý geliyor yalnýzlýða,
sancýdan beter bir can acýsýyla bereber!
Bütün bildiklerimi unutuyorum...
yardým edemiyorum!
...
Yalnýzlýk bu...
Hastalýklý kadýn...
Düþürüyor çocuðunu!
"Adý vuslat olan bir çocuk, yaþamazdý zaten...
Hele ki anasý yalnýzlýk ise.."
diye bir dedikodu..
alýyor baþýný...
yürüyor...
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.