Her gördüğüm şehre İstanbul diye gireyim…

Rüzgarýn kumaþýný kestik,
yama ekledik tövbe tutmaz günahlarýmýza,
Al baþýna mahmur sevdalar,

Fýrat sen dur ben akayým,
Dicle aksýn ben kavuþayým…

Hani bu þehrin ürküntüleri vardý mermerden,
Tebessümler eksilmezdi yüzlerde tunç kafiyeden,,,
Aþk türküleri dökülürdü binlerce heceden,
Ýki büklüm, bir gerdan kýrmadan, çýkacaðým
Rölantiye alýnmýþ umutlarýn þeceresinden

Ýstanbul sen dur ben gideyim,
Her gördüðüm þehre Ýstanbul diye gireyim…

Nerdesiniz biz yaklaþtýkça kaçan,
beyaz bulutlar içersinde, beyaz güvercinler,
küçük bir çocuk düþürdü düþlerimi
Deli akan bir ýrmaða,
ve onunla girdik düþ çaðýna,

þimdi apoletleri sökülmüþ bir günün gýyabýnda
Eskimesin militan ruhlarýmýz, insanýn mihrabýnda
Birde eski zaman içinde, kara önlükler üzerimizde
Tek bir bahara iltica, dört mevsim yüreðimizde..

Defolu zaman,
Düþ yakamýzdan
Ýhtimal ki gökte yýldýzlar
Düþecek sancýmýzdan…

Sen gitme kal yerinde,
Gürültülü olur daðlarýn yer deðiþtirmesi,
Ben biliyorum gidilecek yerin, tek adresi,
Diye düþsün, ansiklopedik kayýtlara
Bu türkünün mukaddimesi……………………….!

Lütfi Kireçci

Sosyal Medyada Paylaşın: