Cemre

CEMRE
Cemre havaya düþmüþ ,
Þubat soðuðunu bilmeyen aðaçlarýn tomurcuklarý renklenivermiþti.
Oysaki zemheride rüzgar ýslýk çalarak esiyordu.
Kaç gündür þehirim sis altýnda kalakalmýþtý.
Kýþ geri gelmek için bir hafta sonunu bekliyordu sanki.
Önce soðudu havalar, sonra soðuk rüzgar esmeyi býrakmýþ,
Þehir beyaz gelinliðini giymeye hazýrlanýyordu.
Gökten döne döne yere iniyordu telli duvaklý kar taneleri,
Önce yüksekler beyaza bürünmüþ, sonra kar taneleri þehre yaðýyordu.
Ýnsanlar sokaklarda yaðan kar tanelerine çocuklar gibi eþlik ediyordu.
Camlara yapýþýp kalan çocuklar þaþkýn þaþkýn karý izliyordu.
Bir baba eþine hazýrla çocuklarý, dýþarý çýkýyoruz diyordu.
Çocuklar merdivenlerden sanki uçuyordular.
Çocuklar yaðan karda parmaklarý pespembe halde oyunlar oynuyorlar.
Ellerde kar topu, hedefte babalar var.
Annelerin ellerinde telefon hatýralýk çekme derdinde.
Evin yaramaz çocuðunda isabet almýþtý etekleri.
Üþüyünce yürekleri biti vermiþti oyunlarý,
Ayný hýzla çýkýlý vermiþti merdivenler.
Emektar sobaya yapýþmýþtý eller.
Bacalarýnda duman tüten evlerde,
Sobalara bir kürek kömür daha narýn ortasýna atýlý veriliyordu.
Sobanýn etrafýna kývrýlan çocuklar, çoktan uyuyuvermiþti.
Ýnsanlar ýþýklarý kapatýp uykuya teslim olmuþtu
Gece yarýsýna doðru þehrin sarý ýþýklarýndan baþka ýþýk uyanýk kalmamýþtý. E.Balta

Sosyal Medyada Paylaşın: