İNSANIZ İŞTE

Ruhlar âleminde bir söz vermiþtik,
Dünyada en üstün biz gövermiþtik.

Fýtrat üzre doðup arza renk kattýk,
Çok sürmedi bozup doðalý attýk.

Dengesizlik vurdu herbirimizi,
Sýrayla yitirdik pür dirimizi.

Akrabaydýk güya akrebe döndük,
Nefsimize uyup þeytana bindik.

Yer bize dar geldi hacmine raðmen,
Hava, kara, suda döndü her dümen.

Çekip de kýsaldýk ömürden boydan,
Medet umup hayýr görmedik soydan.

Yine de hamaset hep canlý kaldý,
Ne kadar yusak da el kanlý kaldý.

Tabiatý taciz sanki sonumuz,
Yok ki bozulmayan saðlam konumuz.

Hilkat ile ahlak ayný köktendir,
Fesat, huya þerri eklemektendir.

Kurum, kuruluþlar güven vermiyor,
Fitneyi hiç kimse artýk yermiyor.

Alýþkanlýk yaptý nice suç, günah,
Tuhaf olmaz gayrý duyarsak bin ah.

Bakýþlar boþ, donuk; manzaralar flu,
Bugünün insaný çýkarýn kulu.

Böyle mi sürecek, peki ya öte?
Cennet mi ateþ mi gözlerde tüte?

Kalmýþ mý acaba iþlenmeyen suç?
Sahiden normal mi pislik iki uç?

Elbet aramýzda halis, muhlis var,
Korkan korkar; demez burda polis var.

Aklý bilgilerle besledik belki,
Mideyi doyurmak her þeyden ilki.

Karný tok her þeyi bilenler geldi,
Bunlar hissiz, kalpsiz; hýsmýna eldi.

Varlýk içre yokluk hayatý sardý,
Üç beþ vicdanlýya yeryüzü dardý.

Niye eksik deðil kem bedduamýz?
Müsterih olmaktýr en son duamýz.

(HAS)

Sosyal Medyada Paylaşın: