İNSAN İNSANI GERÇEKTEN SEVEBİLİRMİYDİ...
Ýnsan, birbirini gerçekten sevebilir miydi,
Yalanlar arasýnda kaybolmadan, içi titreyerek,
Gözlerde samimiyetle parlayan bir ýþýk gibi,
Kalpte derinliklerde yankýlanan bir naðme gibi?
Sevebilir miydi, yalanlarla deðil gerçekle,
Dudaklar arasýndan dökülen saf sözlerle,
Gözlerin içine bakarak hissedilen duygularla,
Kalpte yeþeren, hiç solarak solmayan bir çiçek gibi?
Belki de mümkündü, yalanlarýn gölgesinde deðil,
Gerçeðin ýþýðýnda, berrak ve temiz bir sevda,
Yalanlarla örülü duvarlarý yýkarak,
Kalplerin en derin köþelerine uzanan bir dokunuþla.
Sevebilirdi belki de, yalanlardan arýnmýþ bir þekilde,
Kelimelerin dansýnda, ruhlarýn buluþmasýyla,
Gözlerin içindeki samimiyetle,
Ve her bir nefeste hissedilen derin bir aþkla.
Ýþte böylece, insan insaný gerçekten sevebilirdi,
Yalansýz, saflýkla, içtenlikle ve samimiyetle,
Çünkü gerçek sevgi, yalanlarýn ardýnda deðil,
Kalplerin derinliklerinde, sonsuz bir güzellikle.
Madem ki hepimiz sevgiyi ve aþký arýyoruz o zaman neden bunca yalnýzlýk ve yalnýzlar ....
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.