ÜSKÜDAR’IN GÖRDÜKLERİ-II

Ýnsanoðlu yaþamak için rýzký yemiyor,
Týpký hayvan gibi yemek için yaþýyor,
Bir gün ben de ölüp gideceðim demiyor,
Hâlâ hakka gelmiyor, kene gibi emiyor.

Unutma! Zaman her þeyin gerçek þahidi,
Hayatý anlamlandýrýr yüce Rabbin zahidi.
Hiç ihlasýn mealini ihlasla okudun mu?
Orda Allah ne buyurur diye sordun mu?
Rabbin için sen aklýný hiç yordun mu?
Sorular, sorular ve düþünceler dünyasý,
Ýnsanlarýn dünya için kurduðu hülyasý.

Kendi peteðinde, kendin yap balýný,
Ýnsanlarýn hayrýna aç yardým dalýný.
Yemeðini kendin piþir, kendin ye,
Benim elimden gelen iþte budur de.
Ele hiç güvenme, zehir katar aþýna,
Aradan çýkarýp sürme çeker kaþýna.

Yaratan, ne de güzel yaratmýþtýr cihaný,
Gafil insan, anlamak istemez bu cihaný.
Bana deðmeyen yýlan bin yaþasýn misali,
Kabuðunu çekerek sýðýnýr kendi hücresine,
Kendini topraða adamýþ kaplumbaða misali,
Baþýboþ gezip de durur, yerin en ücrasýna.

Kan akýp gidiyor artýk gelmez yerine,
Zehirli iðne pek mi pek saplandý derine,
Batan yer tek ama aðrý bütün vücûdun,
Bunun nedeni Rabbine yapmadýðýn sücûdun.
Tutamazsýn sen onu yürekten aktýðý zaman,
Asla vermez dininden düþmana karþý aman.
Mesafe farký yapma, bu fark hiç kapanmaz,
Allah korkusuyla eriyen kalpler asla yanmaz.
Açýyý fazla açmaman gerekir inan,
Sonra görür seni, dost ile düþman,
Derecesi oldu mu üç yüz altmýþ,
Artýk yakana küfrün mührü vurulmuþ.
Zamanýn neresinden dönersen, bu sana kârdýr,
Geriye kalan sana gerçek yar mý desem yardýr,
Olmadý þu bandý geri sardýr,
Artýk dünya senin baþýna dardýr,
Yetiþemezsin zaman akýp gitti,
Kalkmaz dediðin tiren kalktý,
Seni bu düþüncesiz beynin yaktý,
Daha dün senin alnýn pek aktý…
Baksana bu gün sana ne oldu?
Yoksa gözlerin kör mü oldu?
Þu asýlsýz çevren sana dar mý oldu?
Bakýyorum etrafýma hiçbir hareket yok,
Boðazýn maviliðinden hiç eksilen yok,
Ýþte vapurlar! Yerinde ilerleyen hiç yok,
Balýklar teknesi, sandallar duruyor yerinde,
Çok mu insan yatýyor þu engebesiz derinde?

Ýnsanlýða “Ölümü sýk sýk hatýrlayýnýz” diyor,
On sekiz bin âlemin sultaný Peygamberim,
Onun sunduðu hayatý yaþar gerisini teperim.
Arkadaþ! Býrak bu aslý olmayan hülyaný,
Kur artýk seni kurtaracak ebedi dünyaný!

Keþke hep çocuk kalsaydým, denize girmeseydim,
Büyümeseydim, oynamasaydým, düþünmeseydim,
Dünyayý masum oyuncaklarýma bindirseydim,
Güçlüklere karþý; hiç mi hiç direnmeseydim.
Yo arkadaþ! Bu söylediklerin çocukluk þakasý,
Yeter kestiðin yalanlar, býrak artýk þu makasý.
Hâlâ kendini oyala dur; bir o, bir bu aþktasýn,
Düþünce dünyasýný ayaða kaldýracak yaþtasýn.

Üsküdar! Yaþlanýyorsun býrak eyyamcý yaþamýný,
Aklýný baþýna al, adam ol, býrak bu gece hayatýný,
Sana mý kalmýþ yalan dünya, bu sömürü düzeni?
Artýk kopar at, hayatýna zehir kusup seni üzeni.
Rabbini hep zikret senin buna çok ihtiyacýn var,
Namaz kýl, oruç tut, gece gündüz O’na yalvar.
Kendini bu yolda; zor da olsa diret ve sabret,
Ýþte o zaman emin ol Allah sana verir basiret.

Ey Üsküdar! Duy ve þâhit ol, vakit olmadan geç,
Kendine gel, sorumsuz hayattan hemen vazgeç.

Aralýk/1989
Ýstanbul
Sosyal Medyada Paylaşın: