Hazan Yaprakları

Sonbaharý sormayýn bana,
Her þeyi anlatýrým,
Bir hazaný anlatamam,
Þaþar kalýrým.
Ýçim hüzün dolar, gözlerim nemlenir,
Bir zaman yemyeþil baþým üstünde ve dallar da,
Þimdi ise; sapsarý ve ayaklarýmýn altýnda yapraklar,
Aðaçlar topraktan, yapraklar daldan,
Fakat dönüþ yine topraða, düþse de aðaçtan,
Bu bir ayrýlýk, bu bir özlemdir artýk,
Aðaçla yaprak arasýnda duyulan sevdadan kalan.
Belki bu bir sorumsuzluk,
Aðaçtan sebebsizce kopmak,
Belki bir isyan dallardan ayrýlmak,
Belki de kaderidir yapraðýn,
Ayaklar altýnda solmak ve kurumak.
Göz yaþý gibidir,
Birer birer dökülmek yerlere,
Kaçmak gibidir,
Aðaçtan, doðadan gözden ýrak köþelere.
Yeþilin sarýya dönüþtüðü an,
Gelir davetsizce,
Beklenen hazan.
Sararan yapraklar düþerken daldan,
Ah be dostum,
Hazanýn hüznünü ah bir anlasan.
Vefasýzlýk mý dersin,
Ne dersen de,
Bana sorarsan,
Ben hüzün derim, ayrýlýk derim, göz yaþý derim,
Ýþte bir ömrün sonu derim,
Dökülen yapraklar gibi,
Göz yaþlarý dökerim.
03.11.2004

Tayyip Sað

(antoloji.com)





Sosyal Medyada Paylaşın: