oysa her þey gözümün önünde cereyan etmiþti
ne kadar da safmýþým
gün doðmuþ, ay batmýþ, yýldýzlar parlamýþ hiç umursamadým
yaðmur yaðmýþ, fýrtýna çýkmýþ, rüzgar esmiþ hiç fark etmedim
hoyratça harcadýklarýmý
arýyorum
bulana aþk olsun
her þey vaktinde güzeldi
gülü istedim dikenine katlanamadým
kýrgýnlýða da ne gerek var
insan sevdiðine kýrýlýr dedim
hep kýrýlan ben oldum
oysa etrafýmda ne kadar çok insan vardý
bir zamanlar
tanýdýk, tanýmadýk, eþ, dost, akraba…
her baþlarý sýkýþtýðýnda koþtuklarý ben
hiç mi hatýrlanmam
hiç mi merak edilmem
maalesef dikili bir aðacým yokmuþ
geç fark ettim
olsaydý o aðaçlardan sýðýnacak bir liman yapardým
alt tarafý bir hayattý yaþamaya çalýþtýðým
üstelik kimseden de bir beklentim yoktu
kendi küçük dünyamda ne yaparsam oydu
gelin görün ki ne için uðraþýp didindiysem
hepsi de beni bir anda yüzüstü býraktý
kayboldular bir bir
bugün, yarýn
ha þöyle, ha böyle derken…
þu fani dünyadan bir türlü tat alamadým
beni yönlendiren iç sesimin söyledikleri çok hoþ geliyordu oysa
her güzel iþe niyetlendiðimde hemen harekete geçip
boþ ver
sonra yaparsýn demeleri yok mu
bir de baktým ki
olan oldu geçen geçti
limana ulaþamayan bir gemi gibi
kaldým orta yerde öylece
çok uzaklarda artýk
deniz fenerleri, martýlar, dalgalar
o koca þehir
hepsi ve her þey…
maalesef geçti, gitti
çer çöp oldu
oraya buraya savruldu emek verdiklerim
duyulan öfkeler de atýlan kahkahalar da geride kaldý
geride kaldý sevinçler ve hüzünler…
bir varmýþ
bir yokmuþ gibi
ayak seslerim yankýlanmayacak artýk meydanlarda biliyorum
biliyorum sesim duyulmayacak artýk hiçbir yerde
gidesim var
ama nereye
ýstýraplarý mutluluða çevirecek
yokuþlardan düzlüðe çýkaracak
eðrileri doðru eyleyecek
göðsümü açýp kalbimi ýsýtacak biraz zaman
biraz imkan
biraz yol
arýyorum
biraz…
biraz daha…
ve sonrasý
hep kaybetmeye mahkum insan
maalesef hayat bu
tekrarlardan ibaret, sýrlarla dolu…
sýrrý içinde saklý
görebilene, duyabilene, hissedebilene
aþk olsun
redfer