Hüküm Vermiş Ayrılık
Ömürlere sýðmayan o þarkýydý hasretin,
Dinmesin gözyaþlarým yanýmda yoksan eðer.
Can veren muhabbetin bir parkýydý hasretin,
Hüküm vermiþ ayrýlýk , acý çekmeye deðer.
Aþkýmýn alevidir akþam , hüzünle yanan,
Köpürmüþ umutlarla belki sönerim sanma.
Aðrýdý garip baþým,sensiz yýllara kanan
Morumsu sabahlarda sakýn bensiz uyanma.
Saçýnýn bir teliyle kýrýk gönlümü sardým,
Sonbahar yapraðýyým,buruþuk ve solgun.
Rüzgârlarýn önünde savruldum,sona vardým
Hissettiðim yaþtayým ama kalbim çok yorgun.
Bulutlara sýðýndým gecenin gazabýndan,
Bana yaðmurdan baþka bir þey veren olmadý.
Gözlerimde yaþlarla vicdanýn azabýndan
Müebbete çarpýldým,daha sürem dolmadý.
Sana olan özlemden bendeki bu elemler,
Sýra sýra dizilmiþ,ihtirasla sarayým.
Kýzgýn güneþ altýnda serap gibi alemler,
Býrak ! Seni evrenin çöllerinde arayým.
Vahdet-i Can (VAHDET ÇÝL)
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.