Gökkuþaðýna sensiz sarýldýðýmdan beri, Ýçimde kararan renkleri atamadým hiç. Yüzün bir kar tanesi gibi sarýnca beni, Güneþin altýnda uzanýp yatamadým hiç.
Devriliyor oysa kaygýlarým gülüþünle, Oturabilirim asýrlara dek seninle, Gökyüzünün en mavi sokaklarýnda bile, Gözlerindeki manzarayý bulamadým hiç.
Ruhum bir uçurtma gibi yalpalanýyormuþ. Gördüðü tüm yýldýzlara seni soruyormuþ. Sanki ismin ezelden kulaðýma okunmuþ, Bir ezgi gibi þu zihnimden sökemedim hiç.
Ortalýkta dolaþýrken sensizlik illeti, Burnumu esir almýþ bir lavanta demeti. Gözlerinin dolaþtýðý þu sevimsiz kenti, Fikrimin kuytusundan dahi silemedim hiç.
Olsanda olmasanda çözülmez bu bilmece. Rüyama uðramadan gitme sakýn bu gece. Dilime bürünüyor kaðýttaki her hece, Sabaha kadar seni yazýp susamadým hiç.
Muhammed Yusuf Maral Sosyal Medyada Paylaşın:
ysfmrl Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.