İremim

gözleri bir bulut misali gün geçtikçe kayboluyordu ufukta sadece o esintili bir bakýþ sarmýþtý içimi hani o baharda yeþeren çiçekler varya her gördüðümde tekrar tekrar açýyordu sanki içimde bitmeyen bir çýlgýn arzu beni tekrar tekrar sevmeye mahkûm etmiþ bir kalp gibi içime iþliyordu her zaman zamanýn akýp gittiðini bilmesem’de bu fani dünyadaki bitmeyen bu heves beni bir kerede daha onun gözlerine itiyordu bunu bilerek yaþayýp gitmek sadece zamanýn geldiðini anlamaktan baþka birþeye yaramýyordu farklý bir sebeb içinde olmasam’da her zaman onu severek geçeceðine inandýðým bu geçici hayatýn ondan ibaret olmadýðýný anlamýþtým sonunda belkide hayatýn son bulduðunu anlamak için geç bile kalmýþtým oysaki o yeni arayýþlara doðru çoktan yol almýþtý deðer verdiðim gözlere son bir kere bakmaktan baþka bir þey gelmezdi elimden oysa ben onu daðlara taþlara sýðdýramaycaðým kadar çok sevmiþtim onu hani derler ya seni sevdiðimi yer gök duydu bir sen duymadýn bizim sevgimizi’de bir sen duymadýn bizim gönül meselesi’de kabire kaldý

Ýrem

Sosyal Medyada Paylaşın: