Vakti seher; öten birkaç kuþ, susan birkaç çiçek. Hepsinin boynu bükük. Avuçlarýmda dünya boþluðu, omuzlarýmda dünya yükü… Sessizliði bozuyor diye attýðým adýmlar, çokça azarladýðým oldu kendimi. Tepede azýk bekleyen canavarlarýn önüne, lime lime doðradým etlerimi. Vicdan dedim, zindan oldu her þey. Çocukluðumda vurulan köhne damgasý, küçük bir kývýlcýmdan; yanartaþa evrildi. Gülmeliyim, fakat hangi bahaneyle? Kime ne anlatýrsam geçer bu puslu dakikalar? Peþ peþe cereyan etmekte, aðrýlar, sýzýlar ve öfke. Huzursuzca oturduðum her vakit, uyuþan ayaklarýma istinaden, bir asýrlýk gam çekmekteyim. Gülmeliyim, fakat hangi yüzle? Utanýr oldum artýk mutluluða dair yazýlan kitaplarý okurken bile. Gülmek ayýp mý? Ayýp nedir? Gülmek mi? Yüzümü saklayan dört duvarýn ardýnda, yüzümü asan zillet ordusunun, özgürlük naralarý kulaklarýmý çýnlatýyor. Penceremi okþamaktan çekinir oldu güneþ. Yapayalnýz kaldým. Güvenimin aðaçlarýna kar yaðdý, dal düþtü, ben öldüm. Sosyal Medyada Paylaşın:
ysfmrl Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.