KALMADI

Ebem ile dedem bulgur döverdi.
Þimdi soku taþýnýn ünü kalmadý.
Koyunun yününden çorap örerdi.
Elinde kirman yok yünü kalmadý.

El deðirmeni hem fýr fýr dönerdi.
Þimdi dillerde de adý kalmadý.
Bulgur pilavýný herkes severdi.
Yemeye ambarda aþý kalmadý.

Sobanýn üstünden eksik olmazdý.
Þimdi ýhlamurun özü kalmadý.
Dilimiz þakýrdý gönül coþardý.
Þimdi o dillerin sözü kalmadý.

Yolumuz ýraktýr gitmekle bitmez.
Aþýðýn yüreði vuslatý bilmez.
Sinemde yaramýn acýsý dinmez.
Aþkýn da meþkin de tadý kalmadý.

Kibari’yem gönül dert ile doldu.
Gülün de bülbüle nazý kalmadý.
Baharýn görmeden çiçeðin soldu.
Çalýp söyleyecek sazý kalmadý.

Hüseyin KABA
Vezirköprü 2002



Sosyal Medyada Paylaşın: