SONUMUZ
Engin þu yüreðim hiçlik süreçtir,
Yoklukla yoðrulur o ne kardeþtir,
Büyüklenmek fena sonu ateþtir,
Maðrurlanma ey kul sonumuz ölüm.
Hor görme sakýn ha güçsüz önde bil,
Ebrehe’yi taþa tutan ebabil,
Ýnsan denen, ne kadar da bencil,
Maðrurlanma ey kul sonumuz ölüm.
Hani nerde sýrça köþkte oturan,
Þimdi de baþýnda okunur Kur’an,
Þu dünya deðil mi insaný yoran,
Maðrurlanma ey kul sonumuz ölüm.
Sanýrsýn kabirde iþimiz olmaz,
Zaman iþler ama vaktimiz dolmaz,
Mezarýn taþýna kuþlar mý konmaz,
Maðrurlanma ey kul sonumuz ölüm.
ÝYÇ
Sosyal Medyada Paylaşın:
İrfan Yıldırım Çevik Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.