sen.. ey aþk-ý isyaným
med’di izahým..
seni þiirlerimin duraðýnda bekliyorum
örtün nârin omuzlarýna
iç’imin yasir mýsralarýný
bulut sessizliðinde bir þarkýyý sar dudaðýna gel..
gel!! Hamd makamýnda
aþk teslimiyetiyle
neyini.. niçini unutup gel
konuþuyorum sensizliðin þahbaz hasretinle
kýl keskini köprülerde yürüyerek
volta atýyorum kentin yetim sokaklarýnda
ayaklarýnýn deðmediði nice kaldýrýmlar
darlaþan ve daraltan yüreðimin
Kim’sessizliðini..
yarýnlarýmýzýn alnýndan öpüyorum
içimin sevinç yumaðýna bir gülümseme serpiyorum
oysa Ebrasya, sensiz gülmek
ne kadar anlam kazanýr ki yüzümde.
düþündüm, bu bulut ülkesinin
içi boþ yaðmurlarýný düþündüm
sensiz ne kadar bereket býrakýr
çöl düþünceli topraða
düþündüm...
ne bir merhabanýn sýcaklýðý
ne kahve kokusu avutur beni
sensiz öyle iklimler uzak ki
sensiz bu kent bana öyle tuzak ki.
-n u r e t t i n ÖNDER