Her sabah fabrikalarda, Çýnlar ortalýk vardiya düdüðünün sesiyle; Sýnýfýný hatýrlatýrcasýna iþçiye:
Günaydýn iþçi kardeþlerim! Gün, iþ baþý günüdür. Gün kölelik günüdür, Giy þimdi eldivenlerini, Sonra iþ elbiselerini giy, Tak baretini ve al çekici eline. Vur ha vur, Vur ha vur...
Vurdu iþçi kardeþim çekici. Önce ödeyemediði faturalar için vurdu, Sonra iki aydýr ödeyemediði kira için, Boþ buzdolabý için vurdu, Ne zaman köfte yiyeceðini soran çocuðu için; En sert vuruþunu yaptý. Alnýndan akan terle karýþtý gözyaþlarý.
Gün kölelik günüdür. Böyle olur modern zaman köleliði; Doyuramazlar seni, Ölmeyecek kadar verirler yiyeceði. Ama bol bol veriler, Hiç eksik etmezler ,umut vadetmeyi.
Günaydýn iþçi kardeþim, Aydýn olsun günün, Yerin metrelerce altýnda, O karanlýk , o ýslak, o ölüm kokan madenlerde, Günün aydýn olsun iþçi kardeþim.
Ciðerlerinde kömür saklayan, Nefesi kömür kokan kardeþim. Bir gün, huzurla yaþamak umuduyla, Güneþe hasret yaþayan , Gün yüzü göremeyen kardeþim. Karanlýktaki günün aydýn olsun. Artýk nasýl olacaksa?
Duvarýn üstündeki vardiya düdüðü öter, Sýnýfýný hatýrlattýlar insanlara. Ýþe baþlayýn derler, Çalýþýn derler, Üç kuruþ için, parçalayýn kendinizi derler.
Günaydýn iþçi kardeþlerim! Gün boyunca, Yaðmur ve rüzgarýn ardýnda, Çalýþtýlar hiç durmadan. Bir çekiç gibi düþerdi elinden dünya, Kýrýlýrken gece ve gündüz, Akþam oldu mu, daðýlýrlar iþçiler.
Günaydýn iþçi kardeþlerim! Ýþte, Bir yudum kahve içerken, Bir bardak çay içerken, Türküler söylerler dertli dertli: Çünkü karanlýk, Çünkü soðuk kardeþlerim.
Çünkü üç kuruþsa hakký, Bir lokmaysa deðeri, Köleliktir bunun adý.
Bunu göðüsledikleri için. Kara kara düþündüler,
Ey kara yýldýz Görüyor musun sen? Yýldýzlar görür mü, bilmem, Ama ben görüyorum seni. Ýþte gökyüzü, iþte yýldýzlar, Ýþte karanlýk, iþte iþçi kadýn ve erkek. Söylenirken türküler, Göðe yükselirken þiirler. Düþündüler; Ýþçinin sýrtýnda yükselir zenginlik. Kan ter içerisinde geçer günleri. Doyarken kapitalist efendiler, Açlýða mahkumdur iþçiler. Tutsaktýr fabrikalarda bedenler.