isimsiz
kimliksiz gölgeler geçti üzerimden yâr ki
tüm ýlgarlýðýmla
flû mecâz bir gölgeden öte gidemedim
peþinsýra kovalarken
kaçak uykularýmýn
utkularýmýn adým izini
dudaðýný bükmüþ
küskün alýngan mevsimler vardý hani
ömrümün alnýna
sâm sarý kuru yapraklar düþüren
bir de
unutulmuþlar köyüne emânet
bîçâre âvâre sevdam
dön dolaþ
kendine sarýlýp sarýnýp üþüyen
ben
sende
bir sende
bir bende edemedim Yâr
hasýraltý edilmiþ þiirlerim vardý
kapý arkasýna süpürülmüþ
notasý kýrýk aksak þarkýlar
üzerine mandal sürülmüþ
turnasýz selâmsýz kalmýþ türküler
protest ve Ahmet Kayavârî
nice adamlýðým göçtü yol bilinmeze
izi sökülmüþken
makosen ayak ökçelerinden
hani
güneye beþ öðün döner gibi yüzümü
kýblegâhýmýn þaþkýnlýðýna aldýrmadan
hokkaya batýrýp divitin paslý ucunu
çivit mürekkep aksânýyla
silbaþtan yazmak
bana dâir
bana sâir
yâr yarasýný
taþlasýn ruhumu
kýzýl Züleyha kýlýklý bir k’adýn
temâþâ ederken kendini
bir kuþluk vakti
þavkýyan bir tas suyun girdabýnda
mecâlsiz düþsün
içimi tekmeleyen
anasýz kalmýþ cenin
devine devine
göbeðinin b’aðýna dolansýn
kýtlýk kýran bir mevsim geçsin
münbit coðrafyamýn göynük sinesinden
yas tutsun asûman
toprak aðlasýn
kekre bir yeþile boyansýn
gözlerimin göðünde
yetim bir aþkýn elinden kaçýrdýðý uçurtma
tüm kâinat veryansýn
sabýkalý protest bir þarkýyý assýnlar
protez dilimin
s e h p a s ý devrik ezberine
bozulsun efsûnu masallarýn
yedi baþlý cellâd uyansýn
h a n i !
ola ki
aþk acýsý d’eþer eþer içimi
gecenin zift saatlerinde
kabrini arayan bir çift zülfikâr gibi
adressiz
münâsebetsiz
ola ki
hâl bilmez
söz dinlemez
lâfa gelmez yâr yüreðinden
ahhlayan eyvahlayan yüreðime
sevdâya bulanmýþ yek katre düþer
bir yaz yaðmuru gibi sessiz
akrebini zehirleyen köstekli bir saat gibi
v a k i t s i z
-n u r e t t i n Ö N D E R