Tutuşurken Kızıl Arzular
insan güler
bir yerden diðer bir yere neden neyin peþine düþüp gider
beni buraya sana getiren duygunun ötesinde bir boþluk
yitiklik
adýný koysam yerleþtirsem çerçevesine sonsuzluða dalmýþlýðý gözlerimdeki anýlarýmýn acýlarýna uzatacaðým elimi
dünya kötü bir yer anladým bunu
yarým kalmýþlýðýmla baþbaþa býrakýldýðým
o harmanda
iki filin seviþmesi kadar eski anýlarý göðüme asýlý mabedinden indirip
kulaðýmý dayadýðýmda duvarýn öte yakasýna
yola düþmüþ atlarýn toynak sesleri yankýlanýr
dedim ki bu daðlarýn çobanýna
gittik mi birbirimizden
/gideceðimiz en uzak yer yüreðimizdir /
sayýklarken zaman ahirin vitrindeki sessiz b’akýþýný
ellerini daldýrýp duruyorken boþluðun anlam oluðuna
sýrtýmdan akan bu ter
taze kaybediþler yurdudur
görecek yer kalmamýþken
gözlerinin ferinde asýlý
dizleri kýrýk emekler
çaðla günlüðüme koparýlýþý resmetmiþken dudaklarýndan hatýra aþktrak dokunuþlar
son seviþler de vuruldu
tutuþurken kýzýl arzular
þelale þelale aktý o aymaz hasret
dudaklarýna kilit vurulmuþ seviþmelerin
barikatlarý yýkmýþlýðýna koþan bakirliðimle
topyekun bir týmarhanin deliligini s’övgüyle
yokluyorum
arý kirli zihnimin saçaklarýnda
tavþan neden küstüðünü anlamýþtý
dað hatasýný kabul etmiyordu hala
besleyecek bir çift sunanýn da
nesli tükenmiþti koynunda
oysa bir bardak çay kadar yakýndý mutluluk
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.