KENDİ...
KENDÝ...
Cümle mahluk uyar fýtrat huyuna,
’Tenimde kendimin hakký var’ demez..
Deniz tamah etmez kendi suyuna,
Ýçinde yaþayan balýðý yemez..
Ne memeli kendi sütünden içer
Ne de kedi - köpek kapar kendini.
Ne bir köprü kendi üstünden geçer
Ne de bir terazi tartar.kendini..
Aðaç; meyvesini salar da yere
Ýyisini kendisine saklamaz.
Güneþ kendi için doðmaz bir kere,
Çiçek kendi kokusunu koklamaz..
Adý vardýr akþam ile sabahýn,
Gece gündüz birhiriyle yarýþýr.
Kendini vurduðu yoktur silahýn,
Kýlýç, cenkte ok ve yayla barýþýr..
Bu dünyada nefis için çalýþmýþ
Boðazýn, midenin hasmý kendisi.
Akýl - bilim, beyin ile buluþmuþ
Kalpteki sevginin cismi kendisi..
Ta Âdem’den beri rahme dökülen
Tohumun gâyesi nesil elbette.
Boz topraða ekilen ve dikilen
Ne varsa sonunda fosil elbette..
YUSUF AKGÜL, 27.04.2024
***
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.