mevsim hazandý artýk
yaðmurlar etkisini artýrmýþtý gittikçe
akranlarým kalmamýþtý sokakta
yapraklarýný dökmüþtü salkýmsöðütler
çeþmelerden þýrýl þýrýl akan sular
çoktan soðumuþtu
çok kýsa yollarýn bile sonuna ulaþamadým
gözümde büyüdü yokuþlar
aþamadým
köprüler kurdum
geçemedim
kanatlar taktým
uçamadým
gemiler yaptým
binemedim
sendeledim
düþmedim
alýþmýþtým artýk düþe kalka yaþamaya
aðýr adýmlarla
her zamanki yerime gelip oturduðumda
çoktan akþama döndürmüþtü
gün yüzünü
dizlerimin üzerine býraktým titreyen ellerimi
yorgun…hüzün doluydum
tamamlamak isterdim hep eksik kalan bir yanýmý
susuzluðumu da açlýðýmý da
makul derecede giderecek
ateþ çukurlarýnýn kenarýndan uzaklaþtýracak
kendi halinde
sade, temiz bir hayattý yaþamak istediðim
her þey tastamam böyleydi
içimden geldiði gibi
ama olmadý
olduramadým bir türlü
bilemediðim sebepler
bildiðim doðrularý yedi
yuttu…
mesafeler hep uzadý
her nedense kýsaltamadým
hep setler çektim kendi kendime
büyük bir hevesle uyanmaya çalýþsam da uyanamadým
kaldýramadým zihnimdeki engelleri
kulak veremedim gönlümün o tatlý týnýsýna
haydi …diyebilseydim
bambaþka olacaktý her þey
diyemedim…
hep tutsak kaldým…
zihnimden pratiðe dökemediklerim
umup da eriþemediklerim
bir muamma olarak kaldý
bir garip yolcu olduðumu bilemedim
ilahi sesi hakkýyla duyumsayamadým
ayaklarýmda bir aðýrlýk varmýþ gibi
hiç hareket edemedim
hep olduðum yerde saydým, durdum
uçsuz bucaksýz yollar varken
çýkmaz sokaklara girdim
bir yerde sabitkadem olmak varken
öteye beriye savruldum
hayal ettiklerim
kocaman bir hata þamarý olarak indi yüzüme
öylesine acý
öylesine piþmanlýk dolu
soluk soluða kaldým
oraya buraya koþturmaktan
nefesim yetmedi bana
cahillik ateþini alevlendirdikçe alevlendirdim
hiç tereddüt etmedim attýðým adýmlarda
her ne olursa olsun
kesinlikle
ve asla
geriye hiç dönüp bakmadým
yenilgiyi…maðlubiyeti…
aklýmýn ucundan bile geçirmedim
gözüm pek, ayaklarým saðlamdý
baþýma gelenler
hep kendi elimle yaptýklarým yüzündendi
bunu çok iyi biliyordum
incir çekirdeðini doldurmayacak sebepler buldum sonra
elimde kayda deðer bir þey kalmadý nihayet
kol kýrýldý yen içinde kaldý
kimseye kýzmaya
suçluyu orada burada aramaya
gerek yoktu
tek suçlu vardý
o da hep erteleyen
hep sonra diyen
bendim…
çýkmazlarýn tam ortasýna
dipsiz kuyulara attým kendi kendimi
hevesim kursaðýmda
ellerim koynumda kaldý
dünyayý deðiþtireceðimi sandým
ben deðiþtim
okyanuslar aþmaya niyetlendim
derelerde boðuldum
hayat yordu
insanlar yordu
ben yoruldum
redfer