Gözlerimin arkasýna ta uzaklardan gelen yaðmur bulutlarý oturdu, Kalbimin sokaklarý çöplüktü acýlardan, Kör bir kedi gibi sessizliðe sokuldum; Tenhalýkta hiçbir þeyin eziyet etmeyeceði umuduyla, Fakat fevkalade bir yoksulluktu, Basbas baðýran tenimdeki çaresizlik, Kendi cinayetimin failiydi hislerim, Duvarlar üstüme yýkýldý, Hapishanelerim ýssýzlýðýma, Kaçtým, kovaladým, bulundum. Kaç delinin depremi oldu içimdeki titreyiþ! Öyle çýplak, olduðu gibi yaþattým aþký, Hikayelerim var sanýyordum, baþkalarýnýnmýþ. Rüzgarýn þarkýsý, Kuþlarýn kanatlarýndaki kýpýrtýlar, Yüzüme dokunup tanýyan damlalar, Sabah, akþamýn telvesi, Gecenin kanayan yaralarýma kahkahalarla gülmesi, Hepsi elem, keder içinmiþ, Bedbaht, tükenmiþ hâlime bile zaman, bedel biçilmiþ. Hiçbir þeye dokunamadým, Bütün parçalarým birbirinden kopuktu, Yanýklarýn kucaðýnda, kendimi kendimden çaldým, Ne kaldý benden geriye, bilmiyorum, Fakat bu bir soygundu. Sosyal Medyada Paylaşın:
Sefa Yıldırım Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.